Van maart tot juni is de school dicht vanwege corona, maar dat betekent niet dat er geen leren meer plaatsvindt. Om een kijkje te geven in het leven van een thuislerende democratische leerling, hebben we de jongeren en hun ouders gevraagd om iets te schrijven hierover. In dit eerste blog het verhaal van een moeder over haar dochter (een oud-leerling van de school). Lees ook het andere blog over haar zoon.
Maandag 16 april. Kantoren en scholen zijn dicht vanwege Corona: de eerste officiële thuisdag voor ons hele gezin. Dochter was er al een beetje aan gewend, aan thuis-zijn, gezien haar werk als model.
Al jaren was dat haar grote droom en na het behalen van het Eudec-diploma op VO de Vallei kon ze echt aan de slag. Eerst zou ze een aantal jaar modelleren en daarna misschien een opleiding volgen tot orthodontist. Of lifestyle-coach, maar ‘dan moeten de cliënten wel gewoon doen wat ik zeg.’
De eerste maand in Athene was een groot succes, daarna zou HongKong aan de beurt zijn. Op het laatst ging dat niet door (zo kan dat gaan in de modellenwereld), wat achteraf gezien maar goed ook is, anders had ze mondiaal gezien middenin het Corona-centrum gezeten.
Modellenwerk geeft afwisselend veel en weinig werk. Soms zit je dagen te ‘wachten’ tot er wat gebeurt. Zo ze heeft de afgelopen maanden met vallen en opstaan een eigen manier gevonden om invulling aan haar dagen te geven.
Dat had ze de afgelopen 4 jaar op de Vallei wel geleerd: ‘Je bepaalt zelf wat je op een dag wilt doen.’ (Of niet wilt doen, want uitslapen lijkt ook een fase waar je doorheen ‘moet’.)
Nu het hele gezin thuis zit, blijken er nieuwe initiatieven te ontstaan. Niet in de laatste plaats gunstig voor ons allemaal als het gaat om het maken van vegan chocoladetaarten en andere lekkere hapjes tussendoor…
Dat ‘moet’ er allemaal ook weer afgewandeld worden. De hond geniet met volle teugen van de overdosis aan aandacht van dochter. Knuffelen, wandelen, spelen. Zelfs zoveel spelen dat ze (een flinke herder) een poot overbelast en de volgende ochtend vanaf de tweede boom door vader weer terug naar huis gedragen moet worden.
En zo dwarrelen de dagen door. Dochter kijkt vol verlangen uit naar de dag dat ze weer aan de slag mag. De enige die niet uitkijkt naar het eind van de corona-tijd is de hond. Al die aandacht, daar heeft ze wel een beetje poot-pijn voor over.